Laten we omhelzen.
Onze dromen.
Het leven.
Elkaar.

Zo onmetelijk dapper, jij.
Daar kan jouw hoge lat niet bij.

Zoals de zee begint met een druppel,
een boek met een eerste zin
zo begint jouw toekomst met een kleine stap.

Vraag maar.
Draag maar
niet alleen.

Omdat jij
soms zomaar
door mijn
wolken breekt.

Vertrouwen is het begin.
Dan kan alles nog.

Een nieuw begin.
Nog niet wetend waar het eindigt.
En toch: durven, vertrouwen.
Dat het goedkomt.
Dat het goed is.
Zo.

Dat ik aan je denk.
Weet je.
Dat ik met je meeleef.
Voel je?
Dat ik achter jou sta.
Kijk!

Hoeveel jij waard bent,
laat zich niet in punten tellen.

Tussen moeten en willen
ligt een wereld van gevoel.

Samen laat leven zich lichter dragen.

Jij bent niet alleen.

(Dat leer je van het leven, niet uit boeken.)

Durf maar. Worden wie jij bent.

Kom even zitten bij jezelf.
Leg een arm om je schouder.
Steek jezelf een hart onder de riem.
Wees even lief voor jezelf.
Wees éven lief voor jezelf
als voor de ander.
Kom maar zitten bij jezelf.

Loslaten is als eb en vloed.
Een komen en gaan
van herinneringen.

Leven is als zwemmen. Soms tegen de stroom in, soms rechtdoorzee.
Maar altijd op je eigen golven.

Wiskunde was nooit
mijn sterkste kant,
ik reken vooral op mijn gevoel.

Wees maar lief en liefst nog liever voor jezelf.

Als woorden te luid zijn
laat dan de stilte maar spreken.

Als het leven hapert,
sta dan even stil
en adem
diep.

Stilaan leer ik het wel.
Dat ik ik ben
en de wereld de wereld.
En dat het soms mag botsen.
Mijn stilte met de luide wereld.
Hoor je? Mijn hart. Het klopt.

Vergeet nooit wie je bent
waar jij kan aarden
en hoe heerlijk jouw hemel is.

Leven, dat is je weg zoeken.
Omkijken vanwaar je al kwam.
En stilstaan, nu en dan.
Wandel het leven. Stap voor stap.

Mijn eigen kleine held,
nu en dan wil ik die zijn.

Ik wens je vertrouwen
dat het goedkomt,
dat jij goed bent,
dat het goed is
zo.

Hoe zacht zijn voor jezelf
schuilgaat in het allerkleinste*.
En hoe jij dat jezelf mag geven.
Hoe je om jezelf mag geven.

* Een frisse neus, je ogen toe, een babbel of een boek. Misschien.

Geef jezelf de tijd.
En wat je voelt de ruimte.

Vandaag mag de zon
wat harder schijnen.
Alleen voor jou. Vooral voor jou.
Ik wens je de zon in je ogen.
Je hoofd in de wolken,
de wind in de rug.

Ik ben een twijfelaar.
Dat weet ik zeker.

In het delen ligt de groei.

Tijd brengt raad
en ruimte in je hoofd.

Hou moed. Hou vol. Houvast.

Langzaam groeien bomen
naar hun hemel.
Maar eerst spreiden ze hun wortels.
Eérst je wortels.

Je verloren voelen
en dan jezelf terugvinden.
In de puzzel van je leven.

Luister naar jezelf.
Naar wat stilgezwegen wordt
en wat gehoord wil worden.
Dat is de eerste stap naar praten.

De tijd van je leven.
(zeggen ze)
En ruimte in je hoofd.

Omdat dit nu even moet …
moed!

PS Jij doet dat goed.

Zet jezelf niet tussen haakjes,
geen vraagtekens bij wat je voelt.
Jij bent jij.
Punt.

Strompelen is zo’n schoon woord.
Het brengt je dichter bij jezelf.

Zomaar samen zijn en zwijgen.
Dingen vanzelfsprekend laten zijn.

Ik hoor jou wel.
En zie je graag.

Voel maar.
Jij kan meer dan je denkt.

Ook de zwaarste storm
gaat zachtjes liggen.

Zullen we*?
Samen?

(*op stap, babbelen, de slappe lach, luidop dromen, een terrasje of studeren misschien …)