Omdat jij soms zomaar door mijn wolken breekt.
Loslaten is als eb en vloed. Een komen en gaan van herinneringen.
Een nieuw begin. Nog niet wetend waar het eindigt. En toch: durven, vertrouwen. Dat het goedkomt. Dat het goed is. Zo.
Zullen we*? Samen? (*op stap, babbelen, de slappe lach, luidop dromen, een terrasje of studeren misschien …)
Zo onmetelijk dapper, jij. Daar kan jouw hoge lat niet bij.
Durf maar. Worden wie jij bent.
Wees maar lief en liefst nog liever voor jezelf.
Je bent niet alleen. Maak kennis met inspirerende verhalen van studenten over kwetsbaarheid en twijfel, maar ook over de kracht van verbondenheid.